Stijn Kuster Extra 28 aug 2022, 17:00

Leestijd: 2 minuten

Met Lamborghini Diablo afscheid nemen van de V12

Het gouden V12-hart van Lamborghini is al bijna zestig en nog kerngezond, maar toch krijgt het binnenkort een pacemaker. Voordat die hybride zijn intrede doet, proeven we nog één keer van de adembenemend pure V12’s. 

Het verlanglijstje van de superrijken is een feest van vaste waarden, vol verrukkelijk voorspelbaar vertier zoals superjachten, private-jets, helikopters en supercars. En een van de meest bekende merken daar is Lamborghini. Begeerlijk om het hart van goud dat sinds jaar en dag de kern van het merk vormt: de V12.

Een eerbetoon aan de V12

Maar dat gaat binnen afzienbare tijd veranderen. Want de atmosferische V12 zoals we hem nu nog puur kunnen kopen, krijgt een ‘milieufilter’. Met andere woorden: hybridetechniek die zijn uitstoot moet reduceren, maar de totale power van de aandrijflijn juist zal laten toenemen. We namen als eerbetoon aan de V12 deel aan een powerparade met de allerlaatste reïncarnatie van de magische machine en met enkele spraakmakende historische Lamborghini’s.

Op pad met de Lamborghini Diablo

De duivel heeft zich vermomd in goud, maar het Oro Elios van de ultieme Diablo vermindert de kracht van de V12, die door de kieuwen van zijn motorkap naar buiten gluurt, niet. Zijn inhoud is in dit laatste exemplaar uit 2001 gegroeid tot zes liter en zijn vermogen bedraagt 550 pk bij 7100 toeren. De motor is een juweel, zeker ook omdat hij in deze versie schittert met magnesium cilinderkopdeksels en speciale inlaatspruitstukken.

Pas in de nadagen van de Diablo, toen Audi in 1999 Lamborghini had gekocht, mocht Luc Donckerwolke het design van de duivel verder polijsten. De auto die op deze pagina’s prijkt, is van na die tijd, want het is een 6.0 VT SE uit 2001. De V12 klinkt voor je gevoel een fractie beschaafder, maar dat is vooral te danken aan de technische vooruitgang door de jaren heen. De bouwkwaliteit en isolatie zijn zonder twijfel beter dan die van de Countach. De versnellingsbak schakelt stevig en de koppeling vraagt net als in de Countach kracht, maar doet gedecideerd zijn werk. Heel even bouwt de V12 zijn kracht op, maar maakt dan heel grote stappen. De acceleratie is voelbaar sneller dan bij zijn voorganger, maar qua dramapunten overstijgt hij de Countach niet echt. Wel kun je de kracht van deze koningsmotor nog beter verzilveren. Met dank aan zijn integrale aandrijving, ABS en zelfs bekrachtigde besturing.

Pas als de Aventador in 2001 de vaandeldrager wordt, doet de nieuwe V12 die nu nog dienstdoet zijn intrede. Gelukkig blaast die niet zijn laatste adem uit, maar krijgt hij slechts assistentie. Nu maar hopen dat hij zijn stemgeluid weet te behouden.