Autofolder: Donkervoort S8A

Het moet de 1990-editie van de Autosalon van Brussel zijn geweest, toen ik voor het eerst een brochure van Donkervoort aan mijn collectie kon toevoegen. Op dat moment wist ik niet dat ik de folder jaren later honderden malen, misschien wel duizenden malen zou doorbladeren en lezen.

Wie mij goed kent, weet dat ik idolaat van het Nederlandse sportwagenmerk ben. Het Donkervoort-virus begon echter niet met die ene folder die ik op de Belgische autotentoonstelling kocht. Het was kort na de beurs dat een nicht aan mij vroeg of ik geen leuke trouwauto wist. Ze dacht aan een Ford Escort Cabriolet of een Volkswagen Golf Cabriolet. Ik ging op onderzoek uit, maar het lukte mij niet iemand te vinden die zijn of haar auto voor een dag wilde uitlenen. Enkele weken later viel een Autovisie Magazine in de bus. Daarin kondigde Donkervoort aan dat het zijn S8 en S8AT ook ging verhuren. Ik liet het magazine aan mijn nicht zien en die vond een dergelijke trouwauto wel leuk. Ze boekte de auto en vroeg mij of ik het leuk vond om de auto mee op te halen in Nieuw-Loosdrecht. Natuurlijk, riep ik enthousiast. Ik kende Donkervoort oppervlakkig en was al helemaal nooit op de fabriek geweest.

Donkerblauwe S8

En zo fietste ik op een septemberdag zenuwachtig van school naar huis, waar ik door mijn neef werd opgehaald. De rit naar Nieuw-Loosdrecht kan ik mij niet meer herinneren. De rit van de Donkervoort-fabriek naar huis daarentegen staat al 26 jaar in mijn geheugen gegrift. Zittend in de met leder beklede kuipstoel van de donkerblauwe S8 zei ik tegen mezelf: “Ik wil later een Donkervoort.” Ja, deze toen 15-jarige knul zat me daar een partij te genieten! Ik kreeg de grote glimlach van oor tot oor niet van mijn gezicht.

“Ik wil later een Donkervoort.” Ja, deze toen 15-jarige knul zat me daar een partij te genieten!

Opvallend schouwspel

Bij mijn nicht aangekomen zag zij voor het eerst de Donkervoort. Ze schrok. “Wat is het een kleine auto”, reageerde ze. Ze wist natuurlijk wat voor jurk ze de volgende dag aan zou trekken. Welnu, het in- en uitstappen met de witte trouwjurk leverde op de bruiloft een opvallend schouwspel op. Niet alleen vanwege de beperkte instap, ook vanwege de hete uitlaat pal naast de passagiersstoel.

Sparen

Aan het einde van de trouwdag mocht ik wederom mee naar Nieuw-Loosdecht om de Donkervoort in te leveren. Ik wist, dat als ik ooit in de gelegenheid was er een te kopen, ik dat zou doen. Het sparen begon. In de jaren erna bezocht ik met mijn moeder elke zomer de Donkervoort-fabriek en ik belde de heer Donkervoort geregeld op voor nieuws. Ik ontdekte een Donkervoort-rijder bij mij in de buurt en toen ik mijn rijbewijs had mocht ik met de D8 Zetec Sport-demonstratie-auto (samen met mijn vriendin) een testrit maken. En ondertussen nam ik de hier afgebeelde folder geregeld in de hand. Ik droomde altijd even weg en zag mezelf al in een S8A toeren over dijkweggetjes.

Geïnfecteerd

Na negen jaar sparen kocht ik samen met mijn vrouw de eerste, een 10 jaar oude S8A. Twee jaar later volgde een D8 Zetec. Met mijn huidige Donkervoort bezocht ik meteen na de aankoop mijn nicht. Ze wilde dolgraag een stuk meerijden. “Ik heb toen veel geld betaald voor de huurauto en er maximaal tien kilometer in meegereden”, zei ze direct. “Dat waren heel dure kilometers… Dus ik ga er nu even goed voor zitten.” Wederom zat ze op de passagiersstoel. Maar nu zat ík achter het stuur en nota bene van mijn eigen, alweer derde Donkervoort.

Het verbaast mij overigens dat de folder er nog zo goed uitziet.