Autovisie Nieuws 11 aug 2015, 13:57

Leestijd: 3 minuten

Blinde passie: Mijn eigen Porsches en de droom van een 911

Zoals voor zovelen is Porsche ook voor mij een droommerk. Wellicht vanwege die stoere 911’s in politiepak die de snelwegen bevolkten toen ik me bewust werd van auto’s. Vol bewondering stond ik bij een eigenaar van een 924 toen ik nog een jaar of 15 was. Die meneer had een Porsche!

Door: Robert Servaas

De fascinatie voor het merk en met name de 911 groeide de jaren erna al helemaal. Zeker toen ik met een kersvers rijbewijs de 911 van een vriend mocht rijden. Dat moet het moment geweest zijn waarop het Porsche-virus zich definitief nestelde. Dat er een eigen Porsche moest komen stond dan ook als een paal boven water. Een 911 natuurlijk, maar die bleek in al zijn uitvoeringen onbetaalbaar. Helaas bleef dat zo, want hoe betaalbaar een 911 zo’n twintig jaar geleden ook was, voor mij was het net een stap te ver. Uitwijken naar alternatieven dus en daar was die 924 weer. Een auto waar ik sinds die eerste ontmoeting een zwak voor had. Ik vind het design mooi en hou ook van de pure vormen van de viercilinder. Ik vind hem dan ook mooier dan een 944.

“Dat er een eigen Porsche moest komen stond dan ook als een paal boven water.”

Op struin naar een 924 bleken deze wel betaalbaar en ook nog eens in behoorlijke aantallen te koop. Er stond een witte in Friesland die er op de foto’s heel aardig uitzag. Goed genoeg voor een trip naar het hoge noorden. In het echt zag hij er nog steeds wel aardig uit, maar ik had wel zo mijn opmerkingen. Toch was een proefrit genoeg om me over te halen. Het idee van een eigen Porsche was te sterk. En dus maakte ik eigenlijk beginnersfout nummer een en kocht ik de eerste 924 die ik zag. Heel veel heb ik er niet mee gereden want hij bleek technisch in slechte staat en liet me meer dan eens staan. Met moeite vond ik er een andere eigenaar voor en sloot het boek 924.

Tot er een paar jaar later een zwarte 924S mijn pad kruiste. Ik had me inmiddels beter ingelezen en toen dit ook nog eens een speciale Le Mans-uitvoering bleek te zijn ging ik weer overstag.

Ook dit was een auto met nog wel wat tekortkomingen, maar de prijs was vriendelijk en hij reed goed. Veel beter dan die witte, maar dat kwam mede dankzij die fijne 2,5 liter Porsche-motor met balansassen. Met 160 pk niet alleen krachtiger dan de 125 pk sterke tweeliter, maar bovenal veel soepeler en met meer trekkracht onderin.

Porsche-specialisten hielden hem technisch in topstaat en een bekleder fatsoeneerde de turbostoelen met brede wangen. De originele stof, in deze uitvoering grijs met turquoise striping, was dun en na al die jaren helemaal weggesleten. Alleen de zittingen waren nog te redden. De wangen werden van grijs leer. Een stuk sterker dus en noodzakelijk, want de originele stof was destijds nergens meer te koop. De kenmerkende lichtmetalen telefoonwielen hoorden op mijn auto zwart te zijn met een turquoise rand. Een vorige eigenaar had ze echter met een spuitbusje zilver gespoten en dat zag er niet uit. Zilver stond wel beter dan dat zwart, dus de wielen werden zilver gecoat en voorzien van vers rubber.

“Steeds als ik ergens een 924 zie, voel ik het gemis”

De 924S ging mee naar Le Mans, de Mille Miglia en de Nürburgring. Ook reed ik er diverse klassiekerritten mee in binnen- en buitenland. In de negen jaar dat ik hem had, rolden er ruim 35.000 km onder de wielen door. Een heerlijke auto, maar de kleine ergernissen stapelden zich op zodat uiteindelijk het besluit kwam er een andere liefhebber voor te zoeken. Die meldde zich uit Duitsland en eind 2014 verdween de origineel Nederlandse Porsche terug naar zijn thuisland. Steeds als ik ergens een 924 zie, voel ik het gemis. De bedragen voor mooie exemplaren zijn door de enorme prijsexplosie van 911’s inmiddels serieus aan het stijgen. Dat maakt de aanschaf lastig, en ik had er al twee. Bovendien wil ik eigenlijk gewoon ooit eens een 911 in bezit hebben. Die zijn echter helemaal onbetaalbaar aan het worden. Misschien is een Boxster een mooie tussenoplossing…