Autovisie Nieuws 9 mei 2015, 11:15

Leestijd: 3 minuten

Oefenen tijdens de Alzheimer Rally

Autovisie staat dit jaar weer aan de start van de bekendste klassiekerrally van ons land: De Tulpenrallye. Team Autovisie neemt u mee van de voorbereidingen tot aan de finish in Noordwijk op 16 mei. Vandaag: de eerste test.

Het zelfvertrouwen was bepaald niet torenhoog toen het vernieuwde team Autovisie voor het eerst aan de start verscheen op 17 april bij de Alzheimer Rally. Aan de pluskant stond dat navigator Jérôme Wassenaar inmiddels had uitgedokterd hoe de tripmaster werkte – het bleek een buitengewoon simpel apparaat – en dat de nieuwbakken rijder de eerste meters had gemaakt met de Mazda. Die vielen redelijk mee. Het beestje is geen strepentrekker, maar stuurt en remt prima. De 1800 voelt eigenlijk steviger aan dan bijvoorbeeld een Giulia Super, een model dat steevast hoge ogen gooit in klassieke rally’s. Dus aan het materiaal zou het niet hoeven liggen. Jammer ook wel weer, want is dat bij gemotoriseerde sporten niet geldige smoes nummer één?

Aangemoedigd door presentator Bert van den Dool – ‘Ehh… een Mazda… 1800. Die zie je niet vaak meer.’ – reden we voor het eerst onder de startboog door. Om letterlijk bij de derde bocht al verkeerd af te slaan. Heel slim dacht navigator Wassenaar een trucje van de uitzetter te hebben ontdekt, maar toen we zagen dat de weg eindigde op de staldeur van een boerenhoeve viel deze theorie lastig overeind te houden. Binnen een kilometer reden we weer totaal verkeerd, waarna de stemming in de Japanse Bertone wat minder werd. Nieuwelingen oké, maar er zijn grenzen.

“Presentator Bert van den Dool: ‘Ehh… een Mazda… 1800. Die zie je niet vaak meer.'”

Of het mijn bozige hoofd was, weet ik niet, maar navigator Jérôme beet zich vast in de kaart en vanaf dat moment begonnen we op de goede koers te raken. Met regelmaat passeerden we controleletters. Toch een geruststellend idee. Vrij vlot ontwikkelden we een gezamenlijk jargon waarbij ik Jérôme toeschreeuwde dat er weer een letter aan kwam of dat hij de tripmaster moest nullen. Het begon ergens op te lijken. Tijdens de lunch kwamen we terug op aarde toen we ontdekten maar liefst tien controlepunten te hebben gemist. Goed voor een enorme lading strafpunten. Bovendien waren we vier minuten te laat binnen bij de laatste tijdcontrole. Tegelijkertijd maakte het ons geen donder uit. Want de pret die we hadden, was er niet minder om.

Aan het eind van de dag stapten we moe, en naar later bleek als op drie na laatst geklasseerde in de veel te hoog gegrepen sportklasse, uit de Mazda. Maakte allemaal niet uit. We begonnen iets te vatten van het spelletje en wat een leuk spelletje is dat. Helemaal wanneer je door de prachtige Drentse gebieden rijdt die ‘de Alzheimer’ als uitvalsbasis heeft. De Mazda liet zich de mishandelingen van bochtjes afsnijden en zo hard mogelijk accelereren onvermoeibaar welgevallen. Zo af en toe reden we op met Bugatti’s om daarna weer op snelheid in de slipstream van een 356 SC mee te gaan. En dat allemaal in een auto die maar een fractie van zulke machines kost. Maar wanneer je zo verkeert tussen de groten verlang je stiekem toch naar iets meer prik. Zou dat misschien nog te regelen zijn?