Peter Hilhorst Supercars 20 dec 2018, 00:04

Leestijd: 6 minuten

Een etmaal in de Bugatti Chiron

Van ergens naar nergens. Een reis, zomaar met 1500 pk. Om te vieren en nooit te vergeten.

De eerste ontmoeting start mysterieus. Het donderde al even in de verte en ineens is hij daar. Vanuit de diepe duisternis komt de Bugatti Chiron aanrollen. Breed en laag. Met acht priemende pitten. Deze speeddate start op een woensdagavond binnen de Bugatti-grenzen. Een paradijs in Frankrijk. Waterkoud en vochtig. Pas morgen start de stopwatch die terugtelt van 24 uur. Dit is bonustijd, maar toch. Van tevoren had ik mijn twijfels. Wel of niet doen, dit late bezoek? Rijden mag niet, kijken wel. Zitten ook, net als luisteren en aanraken. Plagerig mag ik hem vijf meter verzetten om eigenlijk alleen fotograaf Jerome Wassenaar te plezieren. Voor mij meer een kwelling. De nieuwsgierigheid naar de W16 met zijn tomeloze kracht wordt alleen maar sterker. Voor het echte ervaren moet gewacht worden tot de volgende ochtend. Opgetogenheid en frustratie botsen die frisse avond. Het beest staat daar stationair te stampen. Indrukwekkender dan elke andere auto. Dierlijker ook. Hij wil en ik ook. Zijn warme adem stijgt op uit de achterzijde. Ruig en toch elegant. Het decor is filmisch. Klassieke hekwerken rondom een sprookjesachtig uitgelicht Chateau St. Jean. In de oorspronkelijke staat zoals Ettore Bugatti het ooit aankocht om zijn modellen te presenteren. Nu doet het dienst als het hoofdkantoor van Bugatti in Molsheim, en Alsace. Met de 24 Uur van Le Mans-winnaar Andy Wallace als toepasselijke Chiron-begeleider. Niemand vliegt deze hypercar solo. Tenzij er 3,5 miljoen euro is overgemaakt, want dat is wat een Chiron gemiddeld kost op kenteken. Wallace schetst het ruime kader waarbinnen ik de Bugatti mag gebruiken. Alles binnen het fatsoenlijke en veilige is geoorloofd. Onmogelijk geachte snelheden worden misschien realiteit. Met een onbereikbaar persoonlijk land speed record als climax? En daarom was dit nachtelijke bezoek, deze vluchtige flirt, een slecht plan. Die nacht in Hotel Bugatti, woelend in een rumoerige kamer, lukt slapen niet meer. Te vol van een Chiron en te veel scenario’s komen voorbij. De een glorieus en de ander roemloos. De gedachtenspiraal houdt niet op. De ochtend komt traag. Maar dat is dan ook alles wat er die dag langzaam zal gaan.

Vraag me niet wat ik die ochtend als ontbijt naar binnen heb gewerkt. Het verdween rap van mijn bord. Als een beest dat veel en snel moet eten áls hij de kans heeft. De rest van de dag hoef ik niet meer. Om 8.15 klapt de slagboom van het Bugatti-terrein omhoog en het kasteel is in het daglicht nog even statig. Het ultramoderne Atelier viel gisteravond weg in het duister, maar nu is de plek waar de auto’s gemaakt worden wel te zien. Chique en van deze tijd. Daarover gesproken, de tijd is kostbaar. Vanuit Molsheim moet de Chiron in Amsterdam landen waar hij op transport gaat naar de volgende geluksvogel die zijn automobiele leven kortstondig mag verrijken. De donderdag is van mij, elke slag van de secondewijzer. Op zijn begrensde topsnelheid van 420 km/h is onze hoofdstad rap bereikt. Ware het niet dat de 100 liter tank dan in 6 minuten en 47 seconden geleegd is. Ruim voordat de 8,0-liter W16 met vier turbo’s overhit zou kunnen raken. Die van de Veyron afgeleide zestiencilinder is voor 95 procent vernieuwd en pompt er 1500 pk uit. Het koppel van 1600 Nm staat tussen 2000 en 6000 toeren per minuut overeind. Twee turbo’s blazen tot 3800 toeren per minuut voor een snelle respons, waarna de andere twee gaan meedoen om tot het piekvermogen te komen. Een technologisch mirakel dat véél koeling nodig heeft. Er wordt 60.000 liter lucht per minuut door de motor gepompt en 800 liter koelwater per zestig seconden. Dat laatste door slangen zo dik als het werktuig van een brandweerman en rond gestuwd door een waterpomp die in twaalf seconden een volwassen ligbad kan vullen. Moeilijk te bevatten feiten, die je maar het beste droog kunt brengen. Bijvoeglijke naamwoorden zijn onnodig. De prestaties spreken ook voor zich. In 2,4 seconden is 100 km/h bereikt, in 6,1 tellen dubbele cijfers en 300 km/h rijden kan in 13,1 seconden. Dan is 380 km/h haalbaar, alwaar de tweede sleutel in het spel komt. Die is met een magneetje verankerd links naast de bestuurderstoel. Daar zit een extra contactslot om de poort naar die onbekende wereld van meer dan 400 km/h open te zetten. Door die magische speed key te draaien, start de auto een zelfreflectie. De leeftijd van de banden, het niveau van de vloeistoffen en de staat van andere ingewanden worden gecheckt. Gaan alle signalen op groen, dan is 420 km/h mogelijk. Mits het abs inactief blijft én mits het stuur niet meer dan 90 graden wordt gedraaid. Dan breekt de Chiron disciplinair zijn eigen lancering af en moet de procedure opnieuw. Mijn hoofd tolt van alle cijfers en niet voor het laatst op deze dag.

Andy Wallace gooit ons zorgvuldig voorbereide plan met ontnuchterend gemak in de prullenbak. Het doel was om de Chiron eerst een aantal uren door de Vogezen te laten blazen. Maar Wallace, every inch a gentleman, schudt het hoofd. Onmogelijk. Het heeft er gesneeuwd en de temperaturen zijn te laag. Winterbanden bestaan er niet in deze buitencategorie walsen en de Michelin Pilot Sport Cup 2-banden hebben warmte nodig. Minder dan 25 graden Celsius en/of lager dan 2,8 bar druk is kritiek om de krachten te kunnen weerstaan. Nadat hij een korte, doch onvergetelijke demonstratie van de Chiron heeft gegeven op een B-weg, zet hij hem aan de kant. Mijn beurt. Waarheen? Het maakt niet uit. Rijden in een Chiron is een doel op zich. Vanachter het stuur is het gewoon een auto. Je moet over de brede dorpel van de carbon monocoque heenstappen en je langs de flinke wang van de stoel wurmen, maar dan zit je voortreffelijk. Goede zitpositie, lekkere steun en een heldere bediening. De lengteverstelling van de stoelen gaat bij deze Chiron handmatig! De enige in de wereld, aldus Wallace. De andere 499 exemplaren hebben elektrische hulp. Stuur en versnellingshendel: het zit er ook in. Maar doorsnee is het geenszins door de kwaliteit. Het beste leer, het mooist bewerkte aluminium en griezelig strakke carbonpanelen. Met elkaar versmolten door goede smaak. Het is een tentoonstelling van exclusiviteit. De Masters of Luxury is er een braderie bij. De heerlijke weerstand in de draaiknoppen op de middentunnel heb ik niet eerder gevoeld in een auto. Alsof je de kurk van een Dom Perignon-fles het laatst stukje helpt, voordat hij plopt. De verbazing gaat verder: een snelheidsmeter tot 500 km/h en een uitstekend zicht naar voren door de dunne A-stijlen dankzij de carbon cocon. Vergelijkbaar in stijfheid met een LMP1-raceauto. Dit is kunst. Bugatti is de Claude Monet van het hedendaagse automobiele impressionisme. Het zijn feitelijk auto’s, maar ook zoveel meer. En dan moet de W16 nog gestart worden…