Noah Korevaar Uit het archief 26 mei 2020, 08:33

Leestijd: 5 minuten

Hoe de blinde Gabri deze twee prachtige klassiekers restaureerde

Gabri van de Brink ziet vanaf zijn achttiende jaar niets meer door een oogziekte. Het weerhield hem er niet van om toch zijn droomauto’s aan te schaffen: de BMW 3.0 CSi E9 en Chevrolet Biscayne.

• Dit artikel komt uit het Autovisie archief van 2018. Prijzen, vergelijkingen en andere informatie kunnen ondertussen achterhaald zijn
• Tekst en fotografie: Arno Lingerak
• Dit artikel lezen in de originele magazine-opmaak? Klik hier voor de PDF

BMW: kracht en agressie

Van de BMW was ik vroeger als kleine jongen al helemaal gek. Maar dat heeft iedereen wel een beetje met dit model. Als je kijkt naar die voorkant, die haaienneus, daar straalt kracht en agressie uit.

Die auto kijkt je zo aan van ‘wat moet je nou, kom jij maar eens even hier’. Ik kocht de E9 in 2013 en er moest veel aan gebeuren.

In overleg met een specialist is er een plan opgesteld en aan de hand daarvan is de auto gerestaureerd. Elke keer als een fase was afgerond, ben ik erheen gegaan en liet hij me zien wat er gedaan was.

Typisch jaren zeventig

Aan het begin bijvoorbeeld had hij de voorschermen eraf gehaald en heb ik kunnen voelen hoe de auto eraan toe was. En geloof me, dat was één grote ellende.

Dan gaf hij mij de nieuwe binnenschermen, zodat ik me daar een beeld van kon vormen en als ik een paar weken later weer langs kwam, zaten die schermen erin.

En zo hebben we van deze auto de BMW gemaakt zoals ik hem graag wilde hebben. Met de zeldzame Alpina breedset 16-inch velgen eronder.

En in mijn favoriete kleur, Taiga groen. Typisch jaren zeventig. Ik houd ervan als een auto een tijdsgebonden kleur heeft.

Chrevolet uit Texas

De Chevrolet heb ik nu drie jaar. Hij komt uit Texas en het is natuurlijk een heel ander type auto. Alles aan die auto is groot en degelijk.

Het is een auto van rechtdoor rijden en gáán! En dat geluid van de V8. Als ik daar achter sta en ik hoor het geluid van die twee pijpen… Links en rechts gaan precies tegen elkaar in, dat asymmetrische geroffel, dat vind ik prachtig.

Niet iedereen begrijpt het, iemand die niets ziet en tóch een klassieke auto heeft. Maar het is toch alleen al leuk om ermee bezig te zijn?

Laatst stopte de Chevrolet er bijvoorbeeld mee, hij deed niets meer. De benzinepomp bleek kapot te zijn. Dan ga je nadenken: wordt de nieuwe een mechanische of een elektrische? Je spreekt mensen en overlegt. Van dat proces geniet ik. En uiteindelijk loopt hij weer als een zonnetje.

Genieten, zonder zicht

Het is een goed gevoel om een auto te bezitten waar je vroeger al helemaal gek van was, ook al kan je er zelf niet mee rijden.

Voor mij heeft een auto een extra waarde als het een auto is die er al was in de periode dat ik nog kon zien. Of het beeld dat ik nu heb klopt? Daar zal ik nooit achter komen, maar voor mijn gevoel weet ik nog precies hoe ze eruitzien.

De beleving is nu natuurlijk anders. Het is de geur van een auto en van het interieur als je erin stapt, het geluid van de motor. Het is fijn de contouren te volgen van de carrosserie, het zijn immers beide auto’s die een prachtig gevormde koets hebben. En het is geweldig om met een andere liefhebber een stuk te gaan rijden.

Het is misschien ook een psychisch iets. Iets wat je heel graag had willen doen, maar niet kan, tóch zo dichtbij mogelijk halen door zo’n auto gewoon aan te schaffen.

Ik zou er zelf in kunnen rijden en ik heb dat ook wel gedaan. Maar het is niet relaxed, je bent toch bang dat er iets gebeurt.

Je bent te gespannen aan het luisteren naar de aanwijzingen van degene naast je, te veel bezig met het rijden zelf. Ik geniet veel meer als ik naast een bestuurder zit die ik de wagen toevertrouw. Dan kan ik de dingen op me af laten komen.

Dansen over de weg

Ik geniet als ik eerlijk ben onderweg het meest van de Chevrolet, die danst echt over de weg en het geluid van die zware V8 is geweldig.

Maar de BMW is het mooist. Echt een chique, klassieke sportauto. Als ik die voor me zie, als ik me dat probeer in te denken, dan ben ik echt trots.

Onderweg ervaar en voel ik het meest door mijn gehoor en door mijn reuk. En verder is het vooral het idee dat je erin kan zitten en rijden wanneer je dat wil.

Het is het bezit en alles eromheen. Je gaat naar de garage, je weet dat jouw auto daar staat. Die zware deur gaat open, je stapt in, ruikt de geur, hoort de zes-in-lijn aanslaan of de V8 rommelen als een oude motorboot… Dat is gewoonweg prachtig!

Weetjes

Twee fraaie klassiekers, maar het contrast is groot. De E9 lijn was het beste wat BMW te bieden had voor straatgebruik, en de 3.0 CSi was daarvan weer het topmodel.

De Biscayne daarentegen was de budget auto uit de full size lijn van Chevrolet. Wilde je veel ruimte voor weinig geld dan was dit je auto.

De Biscayne deed het dan ook erg goed in de zakelijke markt. Veel opties waren leverbaar, maar in de basis zat er een zes in lijn in met een handbediende drie – bak, en ging men zonder stuurbekrachtiging de hoek om.

En hoewel al vanaf midden jaren vijftig alles elektrisch bediend kon worden in Amerikaanse auto’s werd de Biscayne áltijd met raam slingertjes geleverd.