Noah Korevaar Uit het archief 24 dec 2020, 08:30

Leestijd: 5 minuten

Uw Garage: Willy’s dragrace liep fataal af voor zijn Ford Taunus

Willy Reerink reed al jaren dragraces. Tot hij met 150 km/h over de kop sloeg in zijn 1000 pk sterke Ford Taunus.

• Dit artikel komt uit het Autovisie archief van 2016. Prijzen, vergelijkingen en andere informatie kunnen ondertussen achterhaald zijn
• Tekst en fotografie: Arno Lingerak / Remco Scheel
• Dit artikel lezen in de originele magazine-opmaak? Klik hier voor de PDF

Chevrolet Vega racer

Mijn broer Bert en ik gingen regelmatig kijken naar sprintwedstrijden op vliegveldjes en in 2001 besloten we zelf mee te gaan doen. In eerste instantie kochten we een Ford Mustang die volgens de verkoper 400 pk zou hebben. Daar hebben we wat evenementen mee gedaan, maar dat opgegeven vermogen haalde hij bij lange na niet. Het ging hard hoor, maar het leek wel of hij stilstond in vergelijking met de andere deelnemers, dat schoot niet op.

Toen hebben we na een korte speurtocht met één muisklik een Chevrolet Vega racer in ons winkelwagentje gezet en die werd dus zes weken later vanuit Amerika bezorgd. Maar we hadden er eigenlijk helemaal geen verstand van, we wisten niet eens hoe we dat ding moesten starten. Via een forum hebben we toen een oproep gedaan: we hebben een dragracer gekocht, maar weten niet hoe het allemaal werkt, wie kan ons helpen? Daar reageerden vervolgens heel wat mensen op en zo zijn we er een beetje ingerold.

Mijn zwager Ton de Jong raakte ook geïnteresseerd en vanaf dat moment waren we altijd met zijn drieën op pad, we waren volledige outsiders. Een belastingadviseur, een gitarist en een kraanmachinist met een caravan en een Chevrolet Vega.

Wheely Willy

Nadat we een nieuwe motor hadden ingebouwd ging het steeds harder en begon de Vega spectaculaire wheelies te trekken, zo kom ik aan mijn bijnaam bijnaam ‘Wheely Willy’. Nadat we vier jaar met de Vega geracet hadden werd het tijd voor iets anders.

Er rijden al veel Amerikanen rond, dus besloten we op zoek te gaan naar een Europese auto. Deze auto stond in een blaadje dat we ooit op een Zweeds evenement kregen. We hebben de eigenaar gewoon gemaild en gevraagd of zijn auto te koop was en dat bleek zo te zijn. Sterker nog, de prijs viel zelfs mee.

Ford Taunus 20M TS Hardtop

Dus zijn we naar Zweden gereden om de auto te bekijken. Toen de eigenaar de motorkap opentrok, wisten we niet wat we zagen, al die buizen, die turbo…, wij waren gewoon een grote carburateur gewend! Het was regelrecht intimiderend. Het leek niet voor ons weggelegd, we hadden te weinig kennis van zaken. We overwogen de auto te kopen zonder motor en dan de Vega-motor daarin te zetten, maar hebben uiteindelijk toch de hele auto gekocht.

En daar rijden we nu alweer jaren mee. En ondertussen constant verbeteren en aanpassen natuurlijk. We rijden maar heel weinig met de auto, dus is het moeilijk om dingen te testen. Je kan per run maar een ding veranderen en we maken er zo’n 25 tot 30 per jaar. Elke race is dus ook een test. Bij de start een beetje gas, iets meer gas en uiteindelijk zoiets van ‘nou dan moet het maar gebeuren’.

Plankgas! En wat er gebeurt, gebeurt er dan maar, die voet gaat mooi niet meer van het gaspedaal. Je weet niet wat je meemaakt hoor, soms lijkt het alsof het blok door de motorkap gaat. Binnen zes seconden naar de tweehonderd en in ruim 8 tellen boven de 250 km/h!

Einde verhaal

Maar nu even niet meer, enkele weken geleden hadden we de eerste run van dit seizoen, maar dat was ook gelijk de laatste. Bij ongeveer 150 km/h begonnen de wielen te spinnen door de toegenomen turbodruk en verloor ik de grip aan een kant. En dan is bijna 1000 pk op de achterwielen echt heel veel.

De auto ging rechtsaf en dat ging zo snel dat er geen tijd was om ook maar iets te corrigeren. Voor ik het wist lag de Taunus op zijn kant en schoof een heel eind door op het dak. Vervolgens ben ik een paar keer omgerold en achterstevoren op de vangrail geëindigd, tegen de rijrichting in. Einde verhaal, dachten we. Je kunt je voorstellen dat we er een paar dagen echt doodziek van zijn geweest.

Maar we gaan proberen de auto in 2017 weer op de baan krijgen. We hebben een zeer beperkt budget en zoeken nog hulp, dus heb je de de kunde, kennis én zin om ons te helpen, sein ons dan even in, dat kan via de redactie van Autovisie. We hebben nu twe maal dingen gedaan waarvan we totaal niet wisten hoe het zou eindigen. Eerst de Vega, toen de Turbo Taunus. Maar je merkt dat het leuk is wanneer je dingen doet waarvan je de afloop niet kunt overzien. En dat het uiteindelijk toch begint te lopen. Een derde keer moet dus ook wel lukken, toch?

Weetjes

Door de verschillende budgetten zijn er ook veel verschillende klasses. Snelheid is immers te koop. De Turbo Taunus doet mee in de Pro ET-klasse. Hierin rijden auto’s de 305 meter tussen de 8,99 en 11,99 seconden. Bedoeling is zo dicht mogelijk boven een vooraf opgegeven tijd te eindigen. Andere klasses lopen van de Juniors (met deelnemers vanaf acht jaar) tot de Top Fuel Dragsters. Deze gaan binnen een seconde van 0-100 mijl (±160 km/h) en halen aan het eind van de run een top van 530 km/h.