Noah Korevaar Uit het archief 24 mrt 2020, 07:47

Leestijd: 12 minuten

Reportage: coupé rond de kaap met de Audi A7, nu het nog kan

Reizen kan nu niet, maar wegdromen kan gelukkig nog wel. We doken in het archief voor een schitterende stuurmansweg: coupé rond de kaap met de Audi A7.

Hoe lang duurt het nog voordat de term stuurmanswegen voorgoed verloren gaat omdat ons het recht op zelf rijden wordt ontnomen? In een van de auto’s die zo’n toekomst tastbaarder dan ooit maakt, nemen we het er daarom nog maar eens goed van op de prachtige wegen in de buurt van Kaapstad.

• Dit artikel komt uit het Autovisie archief van 2018. Prijzen, vergelijkingen en andere informatie kunnen ondertussen achterhaald zijn
• Tekst en fotografie: Dries van den Elzen, Christian Kalse
• Dit artikel lezen in de originele magazine-opmaak? Klik hier voor de PDF

De zelfrijdende auto komt er aan

Misschien lachen we er over twintig jaar wel met z’n allen om. Dat de komst van de zelfrijdende auto volgens velen eind jaren 10 aanstaande leek. In het geval van deze Audi A7 zijn het feitelijk slechts wat juridische strubbelingen die de verkrijgbaarheid van een systeem dat volledige autonomie belooft – zij het alleen op de snelweg en tot een maximumsnelheid van 60 km/h – in de weg staat. Mocht de toestemming om het te gebruiken ooit komen, dan kan het hard gaan.

Zal het dan echt zo zijn dat mijn eigen kinderen (net uit het ei) nooit zullen ervaren wat voor een genot het is om zonder echt doel vloeiend bochtjes aan elkaar te rijgen? Dat doe ik hier nu namelijk, op deze fraaie weg naar de top van ‘Signaalheuwel’, de plek waarvandaan in het Nederlandse koloniale tijdperk werd gecommuniceerd met schepen die de haven binnenvoeren.

Hier lag het eindpunt van een maandenlange zeereis die louter werd gevoerd uit nieuwsgierigheid naar wat er te vinden was aan het einde van de horizon. Voor ons is de heuvel juist het vertrekpunt van de rit over enkele van de mooiste wegen van Zuid-Afrika – maar we ondernemen de tocht om precies dezelfde reden.

Met de Audi A7 op Signal Hill

Signal Hill is een toeristische hotspot vanwege het fabelachtige uitzicht over de stad en op de tegenovergelegen Tafelberg. Reden om hier toch vooral vroeg te beginnen om alle uitslapers ver voor te zijn.

De A7 lijkt een voorschot te nemen op de toekomst door signalen en geluiden van buitenaf met griezelige effectiviteit buiten te houden. Je hoort niks en je voelt niks. Maar vooralsnog luistert hij wel gedwee en daarin zit ’m het vermaak.

Net zoals in het aansturen van 340 pk met je rechtervoet. Hoe afgevlakt en karakterloos deze 3.0 TFSI ook is, ík bepaal wanneer hij gaat, en hoe hard. En da’s elke keer weer hard genoeg voor een kleine tinteling in de onderbuik. Want dat is wat nul tot honderd in 5,3 seconden met je doet. Maar niet hier, praktisch in het centrum van Kaapstad, een metropool met drie miljoen inwoners.

Hier is het eerlijk gezegd wel prettig om de controle af en toe uit handen te geven en de auto zichzelf door het drukke verkeer te laten loodsen. Want in fileverkeer mag de A7 zijn indrukwekkende arsenaal een lasers, radars en supercomputers wel al gebruiken om de bestuurder te ontlasten.

Flora en vooral fauna

Af en toe een teken van leven in de vorm van een rukje aan het stuur is meestentijds voldoende, verder kan ik met volle teugen genieten van de lokale flora en vooral fauna. ’s Ochtends vroeg wordt de M6 die ons via de wijk Camps Bay de stad uit richting het zuiden leidt, namelijk overspoeld met inwoonsters die de dag beginnen met een rondje joggen.

De populaire badplaats – een hotspot in de modellenwereld – wordt ook wel het Monaco van Kaapstad genoemd, dus het spreekt voor zich dat het stadsremsysteem van de A7 overuren draait. Zeker als de buitentemperatuur zoals vandaag weinig te raden overlaat over waar de naam van de laatste woonwijk voor we de bebouwing achter ons laten vandaan komt.

Niet dat wij ergens last van hebben, terwijl we in onze mobiele oase van rust en verkoeling door de straten van Bakoven cruisen. Maar daarna is het tijd om het heft weer in eigen hand te nemen. De M6 meandert verder richting Chapman’s Peak Drive tussen de kust en de rotsformatie Twaalf Apostelen met z’n – u raad het – twaalf pieken die wijzen in de richting van Kaap de Goede Hoop.

Chapman’s Peak Drive

Het is erg verleidelijk om tot lunchtijd in het vissersplaatsje Houtbaai rond te hangen, zodat je je daar in één van de meer dan veertig restaurants te goed kunt doen aan de dagvangst. Maar wie optimaal wil genieten van de 9 kilometer lange Chapman’s Peak Drive doet er verstandig aan voor een uur of tien bij het tolhuisje te staan.

De weg met 114 bochten, die tussen 1915 en 1922 uit de steile rotsen werd gehakt, is vanwege zijn spectaculaire uitzichten namelijk een zeer populaire toeristenbestemming. Om te voorkomen dat je vast komt te zitten tussen toerbussen en afgrijselijk langzaam rijdende huur-Citi Golfjes, moet je vroeg uit de veren. Mits leeg kan de kustroute wedijveren met het beste dat de Alpen te bieden hebben. Zelfs qua uitzicht.

Niet op besneeuwde toppen, maar op de Valsbaai, waar je, als je geluk hebt, walvissen en haaien kunt spotten. Voor degenen die niet zo van hardrijden houden, zou een compleet zelfrijdende auto hier eerlijk gezegd ideaal zijn – zo kun je immers zonder gevaar om je heen blijven kijken.

De Audi A7 mag los

Maar voor mij is het een bevrijding om na de beklemmende drukte van de stad eindelijk te checken waartoe de Audi A7 in staat is. En dat is méér dan de eerste slappe handdruk waarmee we kennismaakten doet vermoeden.

Wanneer je alle systemen op scherp zet, blijken het chassis met de brede sportbanden, de vierwielbesturing en het sportdifferentieel gigantische gripreserves te bevatten. De hele auto nodigt niet uit om eruit te tappen, maar áls je het doet, kun je jezelf kotsmisselijk rijden, zo hard gaat hij de hoek om.

Ook voor dit soort werk bewijst de grensverleggend goede mens-machine-interface van Audi zijn nut. Met een real-time satellietbeeldweergave van de omgeving, die tussen de meters van het digitale dashboard wordt geprojecteerd, heb je simpelweg niemand nodig die met een kladblok vol pacenotes op schoot naast je zit.

Je ziet praktisch binnen je blikveld exact wat voor bochten er om de hoek op je liggen te wachten. Bovendien is zo’n geavanceerde navigatie een welkome hulp wanneer je, zoals wij, op de bonnefooi een rondje om de baai doet. Even tikken, stukje swipen en je ziet dat je aan het eind van Chapman’s Peak Drive, waar de M6 de M65 kruist, drie opties hebt. Met de oostkant van de baai als doel zou linksaf slaan de logische zijn, maar wij gaan naar rechts.

Rijden om het rijden

Omdat het kan. Rijden om het rijden. Daarbij is de M65 die via Kommetjie richting Kaap de Goede Hoop leidt relatief rustig omdat hij voor doorgaand verkeer geen functie heeft. Wel oppassen voor overstekende bavianen! Aan het einde van deze weg dient de volgende T-splitsing zich aan. Doelloos rondrijden is zo leuk!

Gaan we rechtsaf richting de Kaap of negeren we de toeristische trekpleister en pakken we links de M66 richting Simonstad? We kiezen voor optie 2. We stoppen even bij de reusachtige artillerie­batterij die tot halverwege de vorige eeuw de lager gelegen marinebasis bewaakte, door als het moest granaten van 170 kilo richting het water te slingeren. Nu is het een leuke picknickplek – als je er geen moeite mee hebt verbodsbordjes te negeren.

Op de volgende 15 kilometer mag de Audi zich weer van een heel andere kant laten zien. Hier laat ik de file-assistent maar al te graag zijn ding doen, want het is veelal aansluiten op deze weg langs hippe kustplaatsjes als St. James en Muizenberg. De pinguïnkolonie slaan we even over, maar de A7 mag zijn autonome inparkeerskills demonstreren omdat we de beroemde, gekleurde strandhuisjes toch een keer gezien moeten hebben.

Te zonnig voor een cabrio?

Hier bruist het vrijetijdsleven in barretjes en op het witte zand. Een voorbijrijdende homegrown Superformance Cobra met pruttelende V8, zoals er in Kaapstad volop te huur zijn, doet me hardop twijfelen aan de keuze voor een coupé die we hebben gemaakt. Maar eerlijk gezegd knalt de zon er vandaag te hard op voor een cabrio. Zowel Kaapstedelingen als toeristen komen naar St. James voor het strandleven en watersport.

Maar de enige golf waarop ik vandaag surf, is die aan trekkracht van de 3.0 TFSI die zich hier even koest moet houden. Gelukkig is ook dat niet te veel gevraagd voor de S-Tronic met dubbele koppeling. De DSG schakelt op kruipsnelheid net zo vloeiend als een koppelomvormer. De A7 is binnen de bebouwde kom even stil als een elektrische auto.

Mezelf druk maken over het verkeer heeft geen zin; beter zak ik onderuit in de eindeloos verstelbare fauteuils met ventilatie en massage om alle frustratie eruit te kneden. Het is maar eventjes afzien tot we de R310 richting Strandfontein kunnen opdraaien. Een kaarsrechte weg van zo’n 6 kilometer die door de hevige zandverstuivingen recht over het strand lijkt te lopen.

Eindelijk een plek om de zescilinder zijn benen te laten strekken en mezelf te verbazen over hoe stil het interieur zelfs boven de 120 km/h blijft. Die rust is welkom op zo’n lange reisdag, aangezien met name achtergrondrumoer je moe maakt.

Zuid-Afrika van een andere kant

Het uitzicht dat na pakweg 20 kilometer aan de linkerkant opdoemt, ontneemt me ook elk recht tot klagen. Wanneer we Khayelitsha voorbijrijden, laat Zuid-Afrika zich voor het eerst van zijn andere kant zien. Met ontzag rijden we langs pakweg veertig vierkante kilometer krottenwijk. Dit is Zuid-Afrika’s grootste township, hier overleven zo’n vierhonderdduizend mensen in erbarmelijke omstandigheden.

Daar zit je dan, in je Audi A7 van meer dan een ton. Een auto waar veel inwoners van de sloppenwijk vast en zeker een moord voor zouden doen. Maar dan ook écht. Het is te hopen dat de zelfrijdende auto van de toekomst het begrip no-goarea straks ook begrijpt… We trappen snel door richting het oosten, waar het lijkt of je het wijnschap van de Appie binnenrijdt. Stellenbosch is vernoemd naar de Nederlander Simon van der Stel, die deze omgeving in 1679 namens de westerse wereld voor het eerst verkende en diep onder de indruk was.

Kaapstad: wat een rijkdom

Wanneer je het natuurschoon van de groene heuvels in het echt aanschouwt, begrijp je waarom het na Kaapstad de tweede Europese nederzetting in Zuid-Afrika is geworden. Ook voor de toerist zijn er redenen genoeg om even te blijven plakken.

Door de vele huizen in Nederlandse stijl is het niet moeilijk jezelf er thuis te voelen, maar dat is niet de enige reden. Tussen de uitgestrekte wijngaarden wordt hier het betere leven geleefd door hen die het gemaakt hebben en de hectiek van de stad achter zich willen laten. Voorgoed of voor even.

Als onze A7 nu een volledig zelfrijdende auto was geweest, hadden we het niet hoeven te laten bij een bodempje wit voor de smaak. Verder wordt de geweldige lunch bij restaurant Idiom aan de voet van Sir Lowry’s Pass slechts begeleid door een karafje water.

Groots toeren

Vanaf dit punt begint het stuurplezier pas echt. Over Lowry’s Pass in de richting van de nog veel uitdagender Franschhoek Pass koersen, bewaren we voor de dag dat we wél zo’n Superformance Cobra huren. Zoals wit beter bij vis past dan rood, heeft elk soort weg zijn eigen autotype als optimale begeleiding. De Audi A7 is meer gemaakt voor groots toeren dan voor intensief sturen, dus blijven we strak langs de kust verder naar het westen glijden.

De korte heuvelklim naar het fabelachtige uitzicht over de Valsbaai bij de Steenbras Dam is een laatste dynamische uitspatting, die de A7 met voor de liefhebber te groot gemak afwerkt. Met zo veel grip en tractie en zo weinig feedback resteert er geen uitdaging meer in hard rijden. De auto brengt je met alle egards naar de ver weg gelegen limiet en verzoekt je daar aangekomen kalm doch met klem om vaart te minderen.

Drieliter V6

Beter laat ik Audi’s techcoupé doen waarvoor hij eigenlijk gemaakt is. Route 44, die zich met 77 bochten (waarvan veel lange doordraaiers) een weg probeert te banen tussen de baai en de bergen, is meer een kolfje naar de hand van de A7. Ver van de stad verwijderd is hier alle ruimte om de drieliter V6 te laten adem­halen; de snelle bochten vereisen de vaste wegligging waarop de werking van het complexe onderstel is toe­gespitst.

Dit is kilometers vreten vanwege lekkere trek, niet omdat er gegeten moet worden. En wat daarna komt? Niemand aan boord die zich daarover druk maakt, tot het moment van kiezen is aangebroken. Dat zien we wel wanneer we bij het einde van de horizon zijn aangekomen – net als de ontdekkingsreizigers die hier honderden jaren geleden voet aan wal zetten…

Slapen en eten

Kaapstad is een miljoenenstad met een bruisend uitgaansleven. Het is dan ook niet echt moeilijk om er een fatsoenlijke slaapplek te vinden of lekker te eten. Dat voor niet al te veel geld doen, is wél een uitdaging.

In het gebied rondom de haven is de levensstandaard ontelbaar vele malen hoger dan in de rest van het land. Wij sliepen pal naast het Zeitz Museum of Contemporary Art Africa in het Radisson Red hotel, waar (misschien alleen jonge?) gasten bij binnenkomst met een high-five worden welkom geheten. Iets serieuzers is in dezelfde wijk natuurlijk ook te vinden.

Jezelf oriënteren op de lokale gastronomie doe je beter van tevoren, want ’s avonds over straat slenteren op zoek naar een goed restaurant wordt zelfs in dit relatief veilige deel van Kaapstad afgeraden. Bij Kloof Street House (aan Kloof Street) zitten zowel liefhebbers van vlees als vis gebakken. Alleen al de ogenschijnlijk zorgvuldig met de hand geselecteerde leden van de bediening zijn reden genoeg om eens een tafeltje te reserveren…