Noah Korevaar Uit het archief 10 nov 2020, 11:31

Leestijd: 5 minuten

Familiestuk: maak kennis met de Opel Commodore GS van Peter

Peter van Burik heeft een kleine, maar bijzondere verzameling auto’s, vier daarvan zijn al tientallen jaren in de familie. Hier het verhaal van zijn Opel Commodore GS.

• Dit artikel komt uit het Autovisie archief van 2016. Prijzen, vergelijkingen en andere informatie kunnen ondertussen achterhaald zijn
• Tekst en fotografie: Arno Lingerak
• Dit artikel lezen in de originele magazine-opmaak? Klik hier voor de PDF

Familiestuk

Mijn vader had een autobedrijf en kocht in 1969 een Chevrolet Camaro in. Al snel bleek dat ding van alles te mankeren en mijn vader wilde er meteen vanaf. Toen hij een keer van Apeldoorn naar Rotterdam moest voor een afspraak, besloot hij met die Camaro te gaan en hij was vastbesloten om hem niet meer mee terug te nemen. Hij deed in die tijd wel zaken met Hessing in De Bilt en besloot daar even langs te gaan.

M’n vader vertelde daar eerlijk over de kwalen van de Camaro, hij wilde achteraf per se geen gedoe hebben, kwam een inruilprijs overeen en kocht toen deze Opel Commodore. Dat was opmerkelijk, want hij was een echte Mercedes-man. Toen hij aan het einde van de middag weer terugreed vanuit Rotterdam stond de Opel bij Hessing voor hem klaar en zo kwam hij toch wel onverwachts met een nieuwe Commodore thuis. Dat was een héle auto in die tijd.

Opel Commodore GS

Ik was toen twee jaar oud en weet dus niet beter dan dat de Opel er altijd geweest is. Nadat mijn vader er een jaar in had gereden, kocht hij toch weer een Mercedes en ging de auto naar mijn moeder. Zij heeft er tot 1978 in gereden. In die jaren heb ik met mijn twee broers heel wat uurtjes op de achterbank doorgebracht. Op familiebezoek naar Texel bijvoorbeeld, ik moet de Afsluitdijk heel wat keren gezien hebben vanaf de achterbank.

Maar ook naar de dierentuin zoals je kunt zien aan de sticker op het achterraam,en gewoon boodschappen doen; mijn moeder deed er alles mee. ’s Zomers, wanneer mijn moeder ons ophaalde van zwemles, moest er een handdoek op de achterbank, omdat je anders je gat brandde aan de skai bekleding; dan had je de ribbels in je kont staan.

69.000 kilometer

Deze groene kleur origineel, maar in mijn herinnering was de auto blauw. In 1974 kwam mijn moeder echter thuis met een enorme kras over de hele zijkant, er was er iemand met een sleutel langsgegaan. Mijn vader was daar zo kwaad over dat hij uit frustratie een deuk in het voorscherm trapte. Toen is de auto felblauw gespoten, geen heel fraaie kleur… Na tien jaar kocht mijn vader een BMW 518 van een jaar oud voor mijn moeder en werd de Commodore met 69.000 kilometer op de teller binnen gezet.

We hadden de ruimte en de auto was nog maar weinig waard, dus mijn vader ‘bewaarde’ onze oude auto’s gewoon. Die werden zonder verdere behandeling in een hoek gezet: ‘Daar doen we nog weleens wat mee’, heette het dan.

In mijn jeugd verklaarde ik mijn vader toen voor gek: al die oude troep, weg ermee! Maar gelukkig was hij eigenwijs en daardoor hebben we behalve de Commodore ook nog een Jeep, een 2CV bestelauto en een Chevrolet Caprice Coupé, waar we de eerste eigenaar van zijn.

Tweede leven

Als ik tot mijn achttiende niet zou roken, zou ik een auto krijgen en ik zag de schoonheid van de Commodore inmiddels in. Dat is hem toen dus geworden, ik heb hem nu dus al dertig jaar in mijn bezit. Er waren altijd andere auto’s beschikbaar om in te rijden en de Commodore stond veilig onder het ouderlijk huis in de garage. Ik heb het direct gezegd: die ga ik ooit opknappen en doe ik dan nooit meer weg.

Zo’n drie jaar geleden is de Commodore weer tevoorschijn gehaald. Van het stilstaan is de auto zeker slechter geworden, maar als ik op forums andere restauratieprojecten zie, was deze auto in vergelijking daar mee ‘in nieuwstaat’. Het interieur, de motor en het vinyl dak zijn nog volledig origineel. Er is wat plaatwerk vervangen, de banden waren vierkant en de rubbers van de ophanging zijn vernieuwd.

Originele kleur

De originele kleur is natuurlijk teruggekomen. En mijn moeder zei het vroeger al: het is een heel fijne auto, maar er is niet mee te sturen, zo zwaar gaat dat. Dus toen ik tijdens de restauratie een stuurbekrachtiging kon kopen, heb ik alsnog naar haar geluisterd en die erop gezet.

Het is echt een hele fijne auto, je realiseert je vaak niet dat je in een al vijftig jaar oude auto zit. Ik ben er ook erg zuinig op en laat de auto niet onbeheerd staan, ik wil hem altijd graag in het zicht houden. Op een meeting sta je onder de liefhebbers en durf ik het wel aan, maar op de heen- of terugweg bij een wegrestaurant… Nee, wat dat betreft ben ik net zo eigenwijs als mijn vader.

Weetjes

De Opel Commodore was een luxe uitvoering van de Opel Rekord. Zichtbare verschillen waren onder andere het fraaiere interieur, sierstrippen op de flanken en grotere (14 inch) wielen. De Commodore was altijd uitgerust met een zescilinder motor en had ook een iets aangepast onderstel. De GS-uitvoering had bovendien nog een ‘houten’ dashboard, toerenteller, oliedrukmeter en een dubbele carburateur. Het zeldzame GS/E-model was met zijn brandstofinjectie en 150 pk de topuitvoering. De vierdeurs sedan en de coupé zijn bijna evenveel verkocht, de tweedeurs sedan veel minder en die is daardoor het zeldzaamst.