Noah Korevaar Uit het archief 22 sep 2020, 13:02

Leestijd: 5 minuten

Zjon verruilde zijn ‘criminele’ auto voor een gospel-Pontiac uit Texas

Linda en Zjon ondernemen geen grote reizen met de Pontiac Bonneville. Het zijn juist de ritjes in de buurt waar ze plezier aan beleven.

• Dit artikel komt uit het Autovisie archief van 2017. Prijzen, vergelijkingen en andere informatie kunnen ondertussen achterhaald zijn
• Tekst en fotografie: Arno Lingerak
• Dit artikel lezen in de originele magazine-opmaak? Klik hier voor de PDF

Auto van een crimineel

Ik heb de Bonneville nu vijf jaar, ik werd er toevallig eerder deze week door Facebook aan herinnerd. Ik hou van oude auto’s en dan vooral van Amerikanen. Dat heb ik al sinds mijn vader me de foto van een Plymouth Fury liet zien, de auto die hij jaren daarvoor had gehad. Bij die Fury hoorden mooie verhalen. Zo is hij in die auto in de jaren zeventig van de camping waar ze de vakantie doorbrachten naar Artis gereden, met drie volwassenen en zeven neven en nichtjes aan boord.

Met tien man in een auto! Die Plymouth was ooit van een crimineel geweest en hij is er echt tientallen keren mee aangehouden, soms meerdere malen per dag, om zich te legitimeren. Die foto en de verhalen zijn altijd blijven hangen. Jaren later, mijn vader was toen ziek, wilde hij nog eenmaal in een klassieker rijden. We zijn toen samen bij verschillende garages wezen kijken en uiteindelijk kocht hij een Opel Rekord uit 1966.

Ik reed zelf een Chrysler Fifth Avenue in die tijd. Ook een mooie auto, met natuurlijk een V8 en een automaat erin. Hij was alleen minder groot dan deze, een ‘beginners-Amerikaan’ noemde ik dat altijd. Maar toen mijn vader overleed had ik ineens twee klassiekers die ik moest stallen en onderhouden. Ik reed niet heel erg veel en besloot dat twee te veel was. Door ze in te ruilen voor één Amerikaan zou ik een ‘nieuwe’ auto naar mijn smaak hebben, waarin de Rekord van mijn vader voortleefde. Dus ging ik op zoek.

Foo Fighters

Ik vond deze auto uiteindelijk online. De advertentie stond er net op, er stonden zelfs nog geen foto’s bij. Puur op merk, type en bouwjaar heb ik aangegeven dat ik interesse had. Er werd me verteld dat de auto nog gespoten moest worden, er was een schade geweest aan een portier.

Toen ik uiteindelijk ging kijken, bleek de auto in mijn favoriete kleur te zijn gespoten, de kleur van de gitaar van Dave Grohl van de Foo Fighters. Ice blue metallic, zo staat deze kleur onder gitaarliefhebbers bekend. Ik vond de kleur en het model echt gaaf, die auto moest ik hebben.

Dus nog voor de auto afgebouwd was, werd de koop gesloten. En wonderlijk genoeg heeft hij mijn auto’s ongezien ingeruild. Het is een goede koop gebleken, in de afgelopen vijf jaar is naast het normale onderhoud alleen de startmotor er een keer uit geweest voor een revisie.

Christelijke Pontiac Bonneville

Deze Bonneville komt uit Texas en ik weet van de eerste eigenaar dat hij sheriff was en erg gelovig. Dat is te zien aan de bumperstickers en op alle tapes die bij de 8-track-speler zitten staat gospelmuziek. The Gospel Ship, My Lord My Friend, dat soort titels. En hoewel het mijn muziek niet is, horen die tapes bij de auto en zit ik soms toch ongemerkt mee te neuriën. Het rijden is een belevenis. De auto is erg ruim, als ik na een rit weer in een gewone auto stap, is dat ineens heel klein.

Laatst gingen we naar een muziekfestival in Rotterdam en zaten we met zes man in de auto, drie voorin en drie achterin, dat gaat echt gemakkelijk. Ook als we met de band op pad gaan is het ideaal, die kofferbak is echt enorm groot! En ik ben dan vaak de Bob: ik drink niets, de auto alles.

Hij staat wat zuinig afgesteld en start daardoor niet direct, maar als hij op temperatuur is, loopt hij perfect. Maar het verbruik is evengoed nog 1 op 3,3. Verder moet je rustig de bocht door, voor je het weet breekt hij uit en ga je met piepende banden de hoek om. Voorzichtig sturen dus, qua formaat en gewicht ben je tenslotte met een kleine vrachtwagen op stap.

Op pad met Kobus…

De auto staat altijd droog en veilig in de stalling, op zondag of in de avond als het goed weer is rijden we een rondje. Een ijsje halen, of tot voor kort naar het strand of een andere leuke plek om onze hond Kobus uit te laten. Als hij de auto zag, werd hij al vrolijk, dan wist hij dat we op pad gingen.

Kobus is een paar weken geleden helaas plotseling overleden, als ik ga rijden en de ramen van de auto beslaan, dan zie ik overal de afdruk van zijn neus nog terug… De ramen worden dus voorlopig niet gepoetst. Vooral door al die herinneringen gaat deze Pontiac niet meer weg. Sterker nog: ik droom weleens van nog wat auto’s erbij. Een Amerikaan voor elk doel. Een cabrio, een sportwagen, een busje….

Weetjes

De naam Bonneville (naar de zoutvlaktes in Utah) werd door GM voor het eerst gebruikt in 1954 voor een van de Motorama-conceptcars. Later werd het de aanduiding voor de meest luxe uitvoering van de Pontiac Star Chief en van 1959 tot 2005 was het een zelfstandige modellijn. Gedurende vrijwel de hele periode is het Pontiacs ‘fullsize car’ geweest. Er zijn stationwagons, cabrio’s, coupé’s en twee- en vierdeurs sedans leverbaar geweest. Vooral gedurende de jaren zestig was de Bonneville echt een hit voor Pontiac. De auto op deze pagina’s is 5,43 meter lang, maar de grootste Bonneville’s, stationwagons, waren nog 40 centimeter langer en wogen ruim 2300 kilo.