Autovisie Video 9 sep 2016, 15:25

Leestijd: 3 minuten

Snel Spel: Test Drive (1987)

Voordat ontwikkelaars eindeloze Test Drive-vervolgen van teruglopende kwaliteit uitbraakten, was daar het origineel in 1987: simpelweg Test Drive genoemd. Een uitstekend racespel was het niet, maar voor een hele generatie wel de eerste kennismaking met het genre.

Voor kinderen uit de jaren tachtig en/of negentig is het een bekend begrip: de PC-privéregeling. Werknemers (vaders of moeders) konden een personal computer aanschaffen van hun overuren, vakantiedagen of brutoloon. De regeling werd in 2004 door de overheid afgeschaft, maar bezorgde in de decennia daarvoor veel gezinnen hun eerste computer. En kinderen hun eerste toegang tot games.

“Voor kinderen uit de jaren tachtig is het een bekend begrip: de PC-privéregeling”

De PC-privé van mijn vader was een Philips (jazeker, ‘wij’ maakten toen nog computers) met een Intel 80286-processor, 5 1/4-floppy drive, 3 1/2-disk drive en een zwart-wit CGA-monitor. Het enorme ding gaf mij en mijn broertje de mogelijkheid om onder meer Commander Keen, Battle Chess, Flight Simulator 4.0 en Test Drive te spelen.

Crockett en Tubbs

Onze favoriete game was uiteraard die laatste. Want ondanks de eenvoud van het spel bereikte het zijn doel: wij waren even, heel even maar, Sonny Crockett en Ricardo Tubbs uit de hitserie Miami Vice. Immers, dit waren de jaren tachtig en dus had de automobiele snoepwinkel van Test Drive slechts vijf auto’s in voorraad: de Lamborghini Countach, Ferrari Testarossa, Chevrolet Corvette C4, Porsche 911 Turbo en Lotus Esprit Turbo.

De Corvette, 911 en Esprit waren traag, dus kozen we altijd voor de Countach of de Testarossa. Hoe jaren tachtig was Test Drive? Als je de Lamborghini of Ferrari koos, schoof het raam naar beneden (of, in het geval van de Countach, ging de vleugeldeur open) en lachte een zonnebrilyuppie van achter het stuur zijn hagelwitte Colgate-tanden bloot.

Vervolgens rolde de gekozen bolide links het beeld uit en kon de lol beginnen. Hoewel, lol… Test Drive serveerde zijn spelers geen gevarieerd circuitbuffet zoals moderne racegames dat doen, maar liet je vijf keer min of meer hetzelfde level spelen. Een ‘canyon road’ zullen we het maar liefkozend noemen, want meer dan een stuk grijs asfalt met links een ravijn en rechts een rotswand zagen we niet.

LEES OOK: SNEL SPEL – GRAND PRIX 2

De uitdaging lag erin een zo hoog mogelijke gemiddelde snelheid te bereiken (en dus een zo goed mogelijke tijd) zonder de politie te alarmeren en brokken te maken. Want uiteraard werd de virtuele ‘freeway’ voor de neus van de Countach of Testarossa bevolkt door rijdende chicanes in de vorm van andere weggebruikers. Een botsing lag altijd op de loer, maar resulteerde gelukkig in niets meer dan een gebarsten voorruit.

Snuifje coke

En dat is maar goed ook, want de gepixelde playboy achter het stuur van ‘mijn’ Lamborghini of Ferrari in Test Drive droeg vast geen gordel. Hij stopte na ieder level bij een tankstation, waar hij – zo kan ik me voorstellen – zijn cassettebandje van Duran Duran omdraaide, op het toilet een snuifje coke nam en zijn Ray-Ban Wayfarer stevig op zijn neus drukte voor de volgende kilometers. Ah, de jaren tachtig…